Bu kızı yeniden büyütüyorum

  Artık onun hâlâ canımı acıtabilmesine dayanamıyorum. Onunla hiçbir şey geçmedi aramızda, üzeri kapalı birkaç konuşma dışında. Ama o, benim aklımdan hiç gitmiyor. O bile duygularımı ciddiye alamadı, anlam veremedi. Herkes abarttığımı düşünüyor—bazen ben bile. Ama bu, yine de canımı yakıyor. Onu düşünmekse sanki yarama pansuman. Allah’ım, Senin yardımına ihtiyacım var. Ben bu yarayı kapatamıyorum. Artık onu istemiyorum, sevmiyorum sanıyorum ama hâlâ canım çok yanıyor. Onunla ilgili ufacık bir şey bile nefesimi kesebiliyor. Artık onu önemsemeye dayanamıyorum. Onu beklemeye dayanamıyorum. Ne olur Allah’ım, bana yardım et. Onu görme ihtimaline bile dayanamıyorum. Yoruldum.

  Ben Yetişkin Olmayı Beceremiyor muyum? Bazen gerçekten yetişkin olmayı beceremediğimi düşünüyorum. Bugün, düzenli maaş almaya başlayalı tam bir yıl oldu. Evet, hayat pahalılığı ortada ve giderlerim fazla, ama hâlâ birikim yapabilmiş değilim. İstediğim gibi bir evde yaşamıyorum, hatta şu an bir depozito ödemek istesem, onu bile karşılayamam. Tatil yapmak, güzel restoranlarda yemek yemek, ülkeler gezmek ve şık olmak istiyorum. Ama tüm bu istekleri aynı anda gerçekleştirmeye çalışmak, banka hesabıma pek iyi gelmiyor. Öte yandan, “Bir daha bu yaşlara gelmeyeceğim ki!” diye düşünüp isteklerimi yerine getirmek de önemli. Hedeflerim var, bunlar için çalışmam gerektiğini biliyorum. Ama dışarıda vakit geçirmek, spora gitmek gibi şeyler daha cazip geliyor. Sanırım hayatımda bir öncelik sıralaması yapmam, düşüncelerimi organize etmem gerek. Görevlerimi yazmalı ve bu yetişkin hayatında sorumluluklarımı ertelemeden yerine getirmeyi öğrenmeliyim. Çünkü ben böyle biri değilim. Tembel biri de...